Ένιωσα τόσο μπερδεμένη, χαμένη. Μου είπε πως τον κοίταζα σαν τρομοκρατημενη. Αλήθεια δεν το περίμενα με τίποτα. Ήμουν απόλυτα πεπεισμένη πως τον είχα διαχειριστεί μέσα μου, και τον ίδιο και τον χωρισμό μας.
Αυτό που μας ένωνε και μας ενώνει ακόμη είναι μια υπερφυσική ψυχική σύνδεση. Μία ένωση που δεν μπορώ να περιγράψω με λέξεις και να γίνω κατανοητή. Ίσως να μπορούσε κανείς να καταλάβει ένα μέρος αυτού που εννοώ αν έβλεπε τα μάτια μου την ώρα που τον κοιτάζω. Οι συνθήκες και οι λόγοι που μας οδήγησαν να αποφασίσουμε μαζί πως έπρεπε να τελειώσουμε την ερωτική τουλάχιστον σχέση μας δεν έχουν σημασία αυτή τη στιγμή. Τους γνωρίζω καλά και νιώθω πως ήταν το καλύτερο που μπορούσαμε να κάνουμε ο ένας για τον άλλο. Αν μέναμε κι άλλο μαζί, περισσότερο ζημιά θα δημιουργούσαμε πάρα έδαφος για βελτίωση των εαυτών μας. Αυτό που θέλαμε όμως και οι δύο ήταν να διατηρήσουμε την ψυχική μας επαφή μέσα σε μια μορφή βαθιάς στοργικής σχέσης, ξεκάθαρης, χωρίς ερωτικές περιπλοκές.
Το είπα στη φίλη μου και κόντεψε να μου κλείσει εισιτήριο για να αλλάξω ήπειρο! Το είπα στην ψυχοθεραπεύτριά μου και φάνηκε αισιόδοξη. Ήταν η μόνη που ήξερε σχεδόν τα πάντα για το βάθος της σχέσης αυτής.
Κι όμως ενώ έδειχνα τόσο ξεκάθαρη, σίγουρη, αυστηρή (σχεδόν ψυχρή) μαζί του, δυνατή και έτοιμη να προχωρήσω στο επόμενο βήμα, όταν τον συνάντησα κάναμε έρωτα. Πώς ήταν δυνατόν; Αφού ήμουν σίγουρη!
Και τότε άρχισα να καταλαβαίνω τι ήταν αυτό το κενό που ένιωθα το προηγούμενο διάστημα. Ήταν ένα κενό που εγώ δημιούργησα κι έπεσα μέσα του, πιστεύοντας πως έτσι θα προστατευτώ. Σε αντίθεση με εκείνον (που ήταν σε θέση να αναγνωρίζει τα συναισθήματά του και να τα αποδέχεται) εγώ τα απέφευγα. Μέρα με τη μέρα αφηνόμουν να βυθιστώ όλο και περισσότερο σ’αυτο το κενό. Και ήταν ένα κενό φωτεινό, με γέλια και βόλτες γι’ αυτό νόμιζα πως τα κατάφερνα καλά. Και πήγα να τον συναντήσω με τον αέρα της νικήτριας, γιατί εκείνον τον ένιωθα ταπεινό, να προσπαθεί ακόμη να τα καταφέρει. Αλλά εκείνος ήταν ειλικρινής και ήξερε τι γίνεται μέσα του. Ενώ εγώ όχι. Κι έτσι τρομοκρατήθηκα όταν είδα ότι ακόμη λιώνω γι’ αυτόν. Διότι πραγματικά δεν θέλω να γυρίσουμε σε αυτό που είχαμε πριν. Θέλω να νιώθω μόνο τις ψυχές να συμπορεύονται χέρι χέρι. Το ίδιο θέλει κι εκείνος. Με τη διαφορά ότι μέχρι τώρα κατάφερε να λειτουργήσει πιο συνειδητά και να φροντίσει τον εαυτό του περισσότερο.
Δεν ξέρω ακριβώς πού θέλω να καταλήξω με αυτό το κείμενο. Ίσως στο ότι είδα στα μάτια του τη σιγουριά ότι η τροπή εκείνης της συνάντησης δεν ήταν παρεκτροπή αλλά η επαναφορά μιας ισορροπίας. Ίσως στο ότι νιώθω ευγνώμων που με βοήθησε να ανοίξω τα μάτια μου και να δω χωρίς φόβο το κενό μου και να αρχίσω να το αντιμετωπίζω αυτή τη φορά ουσιαστικά και με ειλικρίνεια. Ίσως πάλι να θέλω να καταλήξω στο ότι όσο σίγουροι κι αν είμαστε για τον εαυτό μας μερικές φορές, αρκεί ένα μόνο αληθινό ταρακούνημα για να βγούμε από αυτό το λήθαργο της σιγουριάς και να ξεκινήσουμε ξανά από την αρχή κοιτάζοντας τον εαυτό μας ίσια στα μάτια. Δεν ξέρω, αλλά νομίζω τελικά κάτι κατάλαβα…