Blog

Είχα μια μπλε Ford Mustang όπου είχα σχεδόν με το χέρι ζωγραφίσει απ άκρη σε άκρη πάνω της δύο συνεχόμενες παράλληλες λευκές γραμμές. Σύμβολο των ορίων που πάντα μου άρεσε να πατώ. Αυτές οι λευκές γραμμές ήταν τα όρια που είχαν θέσει για την προστασία των οδηγών έλεγαν. Για να ξέρεις πού να κινηθείς. Να δεις τα όρια σου.

Και ναι, τα έβλεπα. Για την ακρίβεια δεν χόρταινα να τα βλέπω και άλλο τόσο δεν χόρταινε να τα πατάω. Ακριβώς στο κέντρο. Το ένα ζευγάρι ρόδες από την έξω πλευρά και το άλλο από την μέσα. Τα όρια του νόμιμου και του παράνομου. Και με μια ασύλληπτη ταχύτητα ένιωθα τις λευκές γραμμές να περνούν ανάμεσα από τα πόδια μου και.. ερεθιζόμουν

Γι αυτές τις λευκές γραμμές είχα μια φαντασίωση. Ότι κάποια στιγμή θα τις πατούσα και θα διαπίστωνα ότι είναι φρεσκοβαμμένες και το χρώμα τους θα τύλιγε τα λάστιχα μου και αυτά με τη σειρά τους θα επέλεγαν το που θ αφήσουν τα ίχνη τους. Oh my God!

Για αυτή τη στιγμή ζούσα. Για να χαράξω τις δικές μου γραμμές στην καυτή μαύρη άσφαλτο. Σε αυτή την αδιάφορη μαύρη διαδρομή χιλιομέτρων μέσα στις αχανείς ερημικές εκτάσεις σ αυτή την βόρεια αμερικανική πολιτεία

Μέχρι που τις είδα να λαμπυρίζουν μπροστά μου, να φαίνονται κάπως ανάγλυφες. Να φαίνονται σαν να είναι φρέσκες. Σταμάτησα, βγήκα από το αυτοκίνητο μου, γονάτισα, τις άγγιξα με τα χέρια μου και ένιωσα την υγρή υφή τους.

Το πρόσωπο μου πήρε μια έκφραση διαβολική, άγρια, χαιρέκακη. Μπήκα στην Mustung, ξεκίνησα κι άρχισα να τις πατάω, τυλίγοντας με το χρώμα τους τα φαρδιά λάστιχα του. Ένιωσα σαν να μπαίνει το χρώμα στα σωθικά μου, τέτοια άγρια χαρά. Μέχρι που γέμισα τελείως.

Σταμάτησα για μια στιγμή, πάτησα απαλά το γκάζι κι άρχισα να επιταχύνω στρίβοντας ελαφρά το τιμόνι αριστερά. Όσο ακριβώς χρειαζόταν για να βρεθώ λίγα μόλις εκατοστά δίπλα από την αριστερή λευκή γραμμή.

Εκεί ήταν που άρχισα να αφήνω τα ίχνη μου. Τα ίχνη των δικών του ορίων. Πέρα απ τα όρια κάθε άλλου. Κι άρχισα να γελάω, να γελάω δυνατά. Μέχρι που ούρλιαξα από χαρά και ηδονή, αύξησα την ταχύτητα μου κι άρχισα να ρουφάω απ τους καθρέφτες μου την τρίτη γραμμή που άφηνα πίσω μου κι συνέχισα να ουρλιάζω.

Μέχρι που με μια απότομη κίνηση τράβηξα το χειρόφρενο κι έκοψα το τιμόνι τέρμα αριστερά κι άκουσα τα λάστιχα να στριγγλίζουν πάνω στην καυτή μαύρη άσφαλτο αφήνοντας τα λευκά ίχνη τους τελείως κάθετα στον δρόμο και σταμάτησα

Asta la Vista babies, είπα. Μέχρι εδώ ήταν για εσάς παίδες. Τέρμα οι γραμμές, τέρμα τα όρια. Από δω και πέρα υπάρχει μόνο ο ουρανός