Είχα θυμώσει με τον εαυτό μου. Ήξερα ότι οδηγούσα επικίνδυνα. Ήξερα ότι το πάτημα μου στο γκάζι είχε να κάνει μόνο με την απόσταση απ τον μπροστινό μου. Όταν έβρισκα χώρο να τρέξω, πάντα έτρεχα. Πάντα το όριο μου ήταν ο φόβος μην σκοτωθώ, αλλιώς το πόδι μου ήταν τέρμα στο γκάζι
Έτσι έκανα και με τις γυναίκες που μου άρεσαν. Όταν έβλεπα το πεδίο ανοιχτό, όταν έβλεπα ότι με παίρνει χωνόμουν. Χωρίς να υπολογίζω τίποτα. Το πόδι μου τέρμα στο γκάζι
Φρένο πατούσα μόνο στα φανάρια. Μόνο όταν δεν μπορούσα με τίποτα να προσπεράσω. Μόνο όταν έβλεπα περιπολικό. Κανένας εσωτερικός έλεγχος. Κανένας αυτοπεριορισμός. Καμία φορά δεν είχα πει ας πάω πιο σιγά να απολαύσω την διαδρομή. Ας πάω πιο σιγά για να κρατήσω την ένταση μέσα μου πιο χαμηλά.
Καμία φορά δεν είχα πει, δεν θα προχωρήσω παρ όλο που νιώθω την ατμόσφαιρα ηδονικά ηλεκτρισμένη. Καμία φορά δεν τράβηξα το πρόσωπο μου όταν κάποια χείλη πλησίαζαν απειλητικά τα δικά μου. Καμία φορά δεν είπα θα κρατήσω μια απόσταση γιατί απλά είμαι σε άλλη φάση.
Ένιωθα όμως ότι με κυρίευε ένα ζωώδες ένστικτο και φοβόμουν ότι κάποια στιγμή θα με προδώσει. Σε κάποια στροφή το αυτοκίνητο θα έφευγε από το δρόμο. Κάποια στιγμή ο μπροστινός του θα πάταγε φρένο και θα καρφωνόμουν στον προφυλακτήρα του. Κάποια στιγμή θα καιγόμουν.
Τότε ήταν που επέλεξα να βάλω τα όρια μου. Όχι τα όρια που μου έβαζαν οι διπλές λευκές γραμμές, όχι τα όρια που μου έβαζε το αυτοκίνητο μπροστά μου, όχι τα όρια που μου έβαζαν τα βλέμματα που ήταν στραμμένα αλλού. Όχι τα όρια των άλλων. Τα δικά μου όρια. Τα όρια που θα μου έλεγαν εδώ πατάω φρένο γιατί απλά έτσι γουστάρω