Όσο πιο πολύ πλησιάζω το συναίσθημα μου, όλο και πιο αδύναμα νιώθω.
Τι το ήθελα κι εγώ? Καλά δεν ήμουν με το μυαλουδάκι μου? Λίγη εμπειρία, λίγη φιλοσοφία και λίγη λογική και είχα καλυφθεί. Έτσι νόμιζα τουλάχιστον ή έτσι έκανα τόσα χρόνια.
Τώρα όμως με το συναίσθημα να πρυτανεύει, άρχισα να τρέμω από την αμφιβολία και την ανασφάλεια. Δεν είχα που να πιαστώ. Σχεδόν κανένα στεγανό. Βυθιζόμουν στα Τάρταρα των ανθρώπων που κατά καιρούς λυπόμουν και σιχτίριζα.
Τα Τάρταρα.. ε λοιπόν δεν νομίζω να είχα ξαναπέσει. Η τέλος πάντων είχα πέσει γνωρίζοντας τι μου συμβαίνει. Τώρα όμως είναι αλλιώς. Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει και κυρίως δεν ξέρω τι θα συναντήσω.
Αλλά να σου πω κάτι. Εκεί στον πάτο κάτι φαίνεται να κινείται. Κάτι μου μιλάει. Κάτι μου δείχνει που να πάω. Και να δεις που αυτό ξέρει..