Ομολογουμένως είχα κάνει ένα κάρο πράγματα στη ζωή μου. Μα τελικά τίποτα. Εννοώ πως απλά έζησα δίχως να μ’ ενδιαφέρει ν’ αποκομίσω κάτι συγκεκριμένο ή να αποκρυσταλλώσω στη ζωή μου σταθερές. Άνθρωποι ήρθαν κι έφυγαν, δουλειές ήρθαν κι έφυγαν, ιδιότητες ήρθαν κι έφυγαν. Τίποτε δεν κράτησα πέρα απ’ την εμπειρία τους . Θα έλεγε κανείς… κανονικό ταξίδι Οδύσσειας. Θα τολμούσε κανείς να πει μποέμ. Όμως τώρα, στου δρόμου τα μισά που λέει και το τραγούδι μπορώ να δω πως δεν είναι κάτι άλλο πέρα απ’ το ταβάνι μου. Σαν κάποιος (εγώ; άλλος; -δεν ξέρω) να έχει καθορίσει τα όρια, το ταβάνι. Κι ενώ το ξέρω πως οι ικανότητες μου είναι για πολλά, μεγάλα και μικρά, τελικά (ή τουλάχιστον τόσο τελικά όσο το τώρα) το μόνο που έχω είναι ένα σουλατσάρισμα.
Θα μπορούσα και να το απολαύσω αν δεν ένιωθα τόση μοναξιά. Α! και τόση υποκρισία απ’ τους γύρω τριγύρω. Γιατί, ενώ ζούμε σε έναν κόσμο που μοιάζει να κοπιάζει για την στιγμή, να ζήσει την στιγμή, να μην αγγιστρωθεί, να κάνει μυριάδες σεμινάρια, γιόγκες και λοιπά για να αφεθεί στο κύμα της εσωτερικής επιθυμίας, να κοιτά μονάχα τη διαδρομή και όχι την Ιθάκη… τελικά όλα αυτά μπλα μπλα μπλα
Ορίστε κυρίες και κύριοι, εγώ το έκανα. Όμως σ’ αυτή την περιοχή έχει μεγάλη μοναξιά. Όχι αυτή που την νιώθεις σαν μη επικοινωνία, μα την άλλη την απτή, δεν υπάρχει κανείς να συμπορευτεί