Ξέρεις τι; Νιώθω μόνη. Γι’ αυτό κλαίω πιο πολύ. Ούτε γιατί πιέστηκα από τη δουλειά ή τη σχολή ή τα προγράμματα που θέλω να παρακολουθήσω. Ούτε καν επειδή χώρισα. Κλαίω γιατί μπορώ πλέον να δω καθαρά ότι όταν δεν έχω με κάποιον άντρα να ασχοληθώ (είτε για φλερτ είτε γιατί είμαστε ζευγάρι) η ζωή μου αδειάζει. Επί τόπου! Κι εγώ μένω να απορώ “Μα καλά τι έκανα τόσο καιρό που ένιωθα μάλιστα ότι δεν προλάβαινα ούτε να ανασάνω από τα τόσα που είχα να κάνω;”
Κι όχι μόνο αυτό, αλλά το έχω και σύστημα στον κάθε άντρα να μιλάω σαν να ήταν ο καλύτερός μου φίλος. Κι αν κάνουμε σχέση, για το διάστημα που είμαστε μαζί, του δίνω πράγματι (και) αυτό τον ρόλο. Άρα μόλις τελειώσει η σχέση ή το φλερτ, εγώ ξεμένω και από τα δύο.
Έχω τους φίλους μου και τους αγαπώ πολύ. Είμαι πάντα εκεί γι’ αυτούς, περνάμε καλά, ζούμε παράλληλα. Έχω και μια φίλη πολύ καλή, που θα σταθεί δίπλα μου αν της το ζητήσω, απλά δεν μπορεί (πλέον) να το κάνει πάντα με τον τρόπο που χρειάζομαι εγώ..
Μου λένε οι φίλοι μου πριν κάνα δυο βδομάδες, που τους μίλησα για τον χωρισμό μου, αφού είχε ήδη περάσει αρκετός καιρός και είχα ζήσει όλο τον πόνο μόνη μου “Ρε συ, ποτέ δεν μας μιλάς! Έλεος! Πάντα λες κάτι για τις δικές μας σκοτούρες αλλά εσύ είσαι λες και δεν σε αγγίζει τίποτα”. Το άκουσα καλά αυτό που μου είπαν. Ήξερα πως έχουν δίκιο. Τις δικές μου σκοτούρες τις μάθαινε μόνο… ο καλύτερος μου φίλος. Προσπάθησα λοιπόν. Κι εδώ είναι που άρχισα να κλαίω.
Ο άντρας με τον οποίο χώρισα ήταν, είναι (και θα είναι) η αδερφή ψυχή μου. Ίσως αρχικά να τον έχρισα ως τον καλύτερο μου φίλο κατά την συνήθειά μου, αλλά αυτή η φορά ήταν μάλλον και η μόνη αληθινή. Τώρα πλέον δεν μπορώ να του μιλάω με τη φυσική συχνότητα που προκύπτει ανάμεσα σε ένα ζευγάρι. Πρέπει να επιλέγω τα θέματα που θα μοιραστώ μαζί του. Και κανείς απο τους φίλους μου, ούτε καν εκείνη που ανέφερα ξεχωριστά, δεν είναι σε θέση να μου προσφέρουν την υποστήριξη και την επικοινωνία που έχω μαζί του. Μπορώ να τους εμπιστευτώ απόλυτα, να τους πω ακριβώς ο,τι θα έλεγα και σε εκείνον και η απάντηση που θα έχω να μην μπορεί να με καλύψει ούτε στο ελάχιστο..
Άρα δεν έχω αυτόν στη συχνότητα που έχω ανάγκη, δεν έχω φίλους που να μπορώ να στηριχτώ πάνω τους μπροστά σε ένα μεγάλο βήμα και δεν έχω και υποκατάστατο… καλύτερου φίλου για να ξεγελιέμαι. Και κάπως έτσι συνειδητοποιώ ότι κάτι δεν έχω κάνει σωστά.
Μόνη. Με τόσο κόσμο γύρω μου κι εγώ μόνη. Και να σκεφτείς ότι πάντοτε μου άρεσε η μοναχικότητα. Ποτέ δεν την είχα βιώσει ως μοναξιά. Έλεγα πως ο πολύς κόσμος γύρω μου με κουράζει. Και να που τώρα νιώθω μόνη, είμαι μόνη. Δεν ξέρω τι άλλο να πω. Και μόνο η διαπίστωση αρκεί.